مبارزات و کوشش‌‌های ملت کرد مقاطع و مراحل متفاوت و سخت و دشواری را از سر گذرانده است، بسیاری اوقات مقاومت و مبارزه‌ی سخت و خونین با دشمنان کرد اتفاق افتاده و نهایتا از راه گفتگو و مذاکره به توافق منجر شده، اما دشمنان داخلی و خارجی کرد آن را عقیم ساخته‌اند.
البته این دشمنی‌ها و موانعی که بر سر راه قیام‌ها و مبارزات و جنبش‌های ملت کرد قرار گرفته، مشکلات و اختلافات سیاسی زیادی حتی دشمنی‌های خونین را میان صفوف ملت ایجاد کرده، ملت کرد نیز مدت مدیدی دچار آسیب و بحران شده است. اما نهایتا با تلاش دلسوزان و دوست‌داران این ملت صلح و آشتی شکل گرفته و از این طریق نیز موفقیت‌های بزرگ کسب شده و ملت کرد را از مقطع جنگ و اختلافات به سوی دستاوردهای بزرگ و صلح و آشتی و آرامی هدایت کرده است.
اینجا می‌خواهم دو نمونه‌ای را مطرح کنم که خود شاهد آن بوده‌ام، دو نمونه‌ای که افتخار آن به جناب مام جلال طالبانی و اتحادیه میهنی کردستان برمی‌گردد:
اول:
با توجه به شرایط سخت و دشوار قیام نوین ملت کرد، اتحادیه میهنی کردستان نیاز داشت هوایی تازه کند و فضایی برای سازماندهی مجدد و تقویت نیروهایش ایجاد کند، چنین شد که در سال ١٩٨٤ با میانجیگری دوستان و دلسوزان ملت کرد گفتگوهایی را با رژیم بعث آغاز کرد.
جناب مام جلال در جلسه‌ای ده هزار نفره در نوروز سال ١٩٨٤ در مراسمی بسیار باشکوه در منطقه سورداش اعلام کرد لازم است همه ما اعلام عفو عمومی کنیم و برای رسیدن به اهداف ملت کرد متحد و هماهنگ باشیم، که معتقدم این اقدام مام جلال برای ایجاد اتحاد و انسجام و صلح بسیار حیاتی و مهم بود که بعدا نیز موجب توافق و تشکیل جبهه کردستانی شد.
دوم:
زمانی که جبهه کردستانی براساس آشتی ملی و صلح شکل گرفت، در مقطع بعدی آماده‌سازی برای قیام عمومی، کسانی معتقد بودند که باید عفو عمومی برای تمام طرفداران مسلح رژیم بعث اعلام شود تا به صفوف پیشمرگه بپیوندند و در قیام مشارکت کنند، اینجا بود که اتحادیه میهنی کردستان و جناب مام جلال خواستند که بجای عفو عمومی، آشتی عمومی اعلام شود و همه در این امر مشارکت کنند، با این شعار بزرگ قیام موفق شد و تمام نیروهای مسلح و طرفداران رژیم از پیشمرگه حمایت کردند، که امروزه شاهد دستاوردهای آن هستیم.
مقطع کنونی
بعد از برگزاری رفراندوم، که شیوه‌ای دیگر از مبارزه برای رسیدن به اهداف و حقوق ملی کرد بود و متاسفانه نتوانستیم به اهداف مذکور برسیم و موجب ایجاد شرایطی شد که اکنون اقلیم کردستان با آن روبروست، انتخابات عراق برگزار شد و کردها توانستند ٥٩ کرسی پارلمانی را کسب کنند. و چون در این مقطع کرد به حفظ تمامیت ارضی عراق و قانون اساسی این کشور پایبند است، به اندازه‌ای که نیازمند وحدت و انسجام و فعالیت سیاسی و دیپلماتیک است به نیروی پیشمرگه نیازمند نیست، البته این نیاز در حد پشتیبانی و دفاع وجود دارد.
چگونه می‌توان به انسجام و وحدت رسید؟ تنها قدم برای رسیدن به آینده‌ای مطلوب آشتی عمومی و وحدت و انسجام و جلوگیری از هر اختلافی است که راه را برای دشمنان فراهم کند که اختلاف و دشمنی را میان صفوف ملت کرد ایجاد کند. متاسفانه بعد از اقدام شایسته اتحادیه میهنی کردستان برای ملاقات با احزاب اپوزسیون منطقه سبز و تلاش برای آشتی ملی کردها، صداهایی نادرست از مجموعه‌ای کوادر و سیاستمتدار ساده‌لوح، که آینده را در تونلی تنگ و تاریک می‌بینند، برای جلوگیری از این حرکت شنیده می‌شود. اینجا لازم است همه گروه‌ها به خود بیایند، چه اپوزسیون و چه گروه‌های حاکم، معتقدم با این تحلیل که چگونه می‌تواند از هیات اتحادیه میهنی استقبال کرد بایستی به همان شیوه نیز برای دیگران ارزش قائل شد که چگونه اتحادیه میهنی به دیدار گروه‌هایی می‌رود که آن همه انتقاد و حمله و توهین را نثارش کردند، همه ما اشتباهاتی داریم، نمی‌توان بخاطر اشتباهی چه کوچک یا بزرگ، مبارزه سالهای طولانی خود را چال کنیم.
اگر بخاطر کرد و کردستان و رسیدن به اهداف مبارزه می‌کنیم، نباید کارها و اقدامات بزرگ قربانی اشتباهات و خطاها شود، بلکه در راستای پایبندی به حفظ وحدت و آشتی تلاش کنیم، اساس و بنیادی برای پایبندی و دلسوزی خون شهدا ایجاد کنیم، برای رسیدن به اهداف شخصی و پست و مقام تلاش‌های ملی برای آشتی و انسجام و موفقیت پروژه گفتگوی میهنی را قربانی نکنیم. این بجز خوشحالی و خرسندی دشمنان هیچ دستاورد دیگری نخواهد داشت.
ارزوی موفقیت برای تمام کسانی که در راه آشتی و وحدت ملی کار می‌کنند.